Dobre słowo

Miejska Mama wdziękiem i kurtuazją dyplomaty nie grzeszy, ale ponieważ lubi ludzi chętnie się do nich uśmiecha, stara się być uprzejma i wdzięczna. Ponieważ wyznaje zasadę, że z ludźmi jak z lustrem: co pokarzesz to zobaczysz, stara się być miła. Wyrozumiała. I nie dać się sprowokować przez rzesze DOBRZE WYCHOWANYCH LUDZI, którzy się chyba uwzięli na kobiety z dziećmi.


Apteka, jedna z wielu na warszawskim Ursynowie. Przed apteką właściwą dwoje drzwi – te od ulicy i od pomieszczenia właściwego (taka śluza), po co nie wiadomo, może żeby cieplej było, bo łatwiej z pewnością nie jest, zwłaszcza z wózkiem. Miejska Mama wychodzi z gracją słonia: jedną nogą trzyma jedne drzwi, drugie podtrzymuje ręką, drugą ręką i nogą stara się wmanewrować w odpowiednie miejsce wózek ze śpiącym Młodym. Ufff...udało się. Między innymi dla tego, że starszy pan drzwi zewnętrzne podtrzymał. Miejska Mama uśmiecha się dziękczynnie i dziękuje werbalnie. Widocznie za cicho bo uprzejmy do tej pory człowiek zaczyna na nią wrzeszczeć, że nie wychowana jest, bo „mówi się dziękuje” i że jak wózka prowadzić nie potrafi to niech ludziom nie przeszkadza. Facet trzaska drzwiami a Miejskiej Mamie z trzaskiem szczęka opada.


Supermarket. Żaden hiper tylko super, taki co to się po mleko i bułki wyskakuje. Kolejka jak diabli. Miejska Mama ponieważ nie zaciążona, a jedynie dzieciata, grzecznie staje w ogonku dla tych normalnych, bez specjalnego traktowania. W wózku Młody. Powoli zaczyna się nudzić. Ale co zrobić, kiedy się jest samotna matką dnia codziennego, czyli do weekendu taty nie ma, niani nie ma wcale, a reszta sporadycznie? Dziecko zostaje przy matce. Kolejka wolno się przesuwa, w Młodym nieco szybciej narasta frustracja, prawie mu już uszami wychodzi. Miejska Mama policzyła z synem wszystko co policzalne, obejrzała każdy fragment zawartości koszyka i własnej osoby i zaczyna tracić inwencję. Nagle z tyłu zostaje brutalnie zaatakowana: sześćdziesiąt plus też się irytuje i emocje postanawia wyładować na Miejskiej Mamie, jak się okazuje wyrodnej matce i pasożycie, co kolejki zajmuje. Zdaniem zażywnej sześćdziesiąt plus w czasach jej młodości matki nie ciągały dzieci po sklepach (a niby kto stał w kolejkach po chleb czy kiełbasę jak rzucili?), i potrafiły je lepiej wychować. Dziesięć, dziewięć, osiem...Miejska Mama stara się zachować stan zen między zirytowanym synem i toczącą pianę babą.


Tramwaj, godzina wczesno-popołudniowa. Miejska Mama z Młodym przeprawiają się na drugą stronę Wisły na proszoną herbatkę. Godzina narzucona przez gospodarzy, ale nawet znośna, bo przed i po szczycie. Młody chrapie w wózku, bo to pora drzemania. Miejska Mama zchetana, bo właśnie pokonała z wózkiem z Młodym pod pachą kilkadziesiąt stopni, bo nie znalazła w sobie wystarczająco dużo samozaparcia żeby zdecydować się na zasikaną windę (o warunkach jazdy komunikacją publiczną już było). Tramwaj nadjeżdża. W środku zastępy pierwszej co do liczebności grupy dysponującej nadmiarem czasu w Polsce. Beret z kapeluszem i parasolem pod pachą. Miejska Mama się uśmiecha, Młody się budzi i też się uśmiecha, bo właśnie drzwi się otwierają. Miejska Mama usiłuje wjechać do wagonu, na szczęście tramwaj niskopodłogowy a i kondycja matczyna niezła, bo nikt z pomocą nie spieszy. Ale żeby tylko to! Miejska Mama przepraszając że żyje przeciska się w stronę kasownika szukając przestrzeni na bezpieczne ustawienie wózka. Wagon w krzyk: że niech uważa, że tu ludzie stoją, że sobie godzinę wybrała, żeby tak dzieciaka ciągać! Jak samochodu nie ma (ma, ale stara się nie używać jak nie trzeba) i do pracy nie chodzi to niech w domu siedzi! Miejska Mama pokornie zaciska zęby i liczy przystanki do celu.


Ludzie, co was ugryzło!