Dzień Matki

Tort ze zważonym kremem, kolorowe korale z makaronu – handmade, plastikowe, okropne, zakupione w przyszkolnym sklepiku za ostatnie kieszonkowe wisiorki, wymięta laurka, bazgroł na bazgrole. To masz na początku. Wzruszenie, lekkie zakłopotanie, kiedy nieletnie rączki wkładają biżu na mamina szyje, która za chwilę ma się stać szyją publiczną. Tyle na początku.

Pod koniec: niecierpliwe i nieskończone czekanie, czy tym razem będzie pamiętać, czy zadzwoni. Rozczarowanie, że wpadło tylko na chwilę, bo z pracy spieszy się do domu, do matki swoich dzieci. Tęsknota i żal, kiedy nie przyjdzie wcale. Bo nie ma czasu, bo nie chce, bo już nie pamięta.

Dzień Matki – dzień napuszony, dzień niezwykły, dzień niezrozumiały.

Miejska Mama jest matką jak cholera. Dwie duszyczki na karku. Pełen etat. Dobrowolna, maniakalna potrzeba otaczania się innymi rodzicami, a przez to i ich dziećmi. Odruch wycierania nosów, przejmowania dzieci, nerwowego rozglądania się za źródłem płaczu.

Miejska Mama nie uważa się za matkę wzorową, ale pociesza się, że rzadko która się uważa.

Miejska Mama nie cierpi dnia matki, odkąd matką została.

Bo jeśli jej jest to dzień to powinna:

• móc go spędzić jak chce, czytaj: wypoczywając
• móc go spędzić z kim chce: ok, najpierw odebranie hołdów od dzieci, wyrazów uznania od męża, prędko do własnej rodzicielki na formalizmy, a potem najchętniej gdzieś (być może z własna rodzicielką) się urwać, gdzie miło, sympatycznie, komfortowo
• móc się, choć ten jeden dzień w roku, nie spieszyć, a nie spieszyć się trudno kiedy matka musi obskoczyć co najmniej dwie imprezy i jeszcze w normie dzieci utrzymać i męża przypilnować, co by o własnej matce pamiętał

Miejska Mama nie widzi potrzeby czołobicia, że matką jest. Spora część populacji odniosła ten sam sukces. Zrobić sobie dziecko raczej nie trudno. Wychowywać wychowują i ojcowie i dziadkowie i opiekuni urzędowi. Miejska Mama o tym, że jest matką przypomina sobie wielokrotnie w ciągu dnia. Dumna z bycia matką również bywa często. A szczęśliwa – kiedy Młody obejmuje za szyję swoimi lepkimi łapkami, całuje zaflukana buzią i krzyczy prosto w ucho jak kocha swoją mamę.

Dzień Matki, owszem, formalnie obchodzi. Ale – serio – co do formy i celowości takowego ma duże wątpliwości.